Yirmili yaşlarda, hayatın henüz başındaydım.
Bir elektrik şirketinde çalışmaya başlamıştım.
Sağa sola gidip tesisat falan düşüyorduk
Ben tam çakmasam da, kabaca işleri yapıyordum, getir götüre bakıyordum filan

Ulan her patron böyle midir bilmem ki;
Ne zaman para almaya sıra gelse, patron çıkar meydana, başlar ahkâm kesmeye;

"Çocuklar bu şirket hepimizin. Çalışacağız, daha çok işler yapacağız, kazanacağız"

Ee nerde bizim para?
"Sen şimdilik şu avansı al, sonra inşallah daha iyi günler göreceğiz" vesaire..

Böyle böyle birkaç ay çalıştık tabi ama..
Para almaya gelince öğreniyorduk ki; Şirket hepimizinmiş, paranın ne önemi var filan..

Muhasebede çalışan benden birkaç yaş büyük bir Kemal abimiz vardı.
Evliydi ve iki yaşında bebeği vardı
Her işe koştururlardı onu
Bir de yanısıra amatör veya 3.ncü ligde falan yan hakemlik yapardı.

Varlıklı biri değildi, ancak geçiniyordu..
Hakemlik o zamanlar para etmiyordu ama O koşa koşa giderdi maça..
Dürüsttü.. Hevesli ve idealistti

Bir de hani filmlerde olur ya patronun yalakası müdürler?
Bir tane de bizde vardı böyle bir tip

"Üçkuyular Eshot garajına yarın tesisat yapılacak, gidin bugün ikiniz orayı kazıp hazırlayın" dedi bize

Para yok ama iş çoktu şirkette
İşçi parası deyince bu patron kısmı, kıçına ateş değmiş oğlak gibi zıplıyor nedense

Neyse...
Muhasebeci hakem abimiz;
"Müdürüm ben muhasebeciyim, kazmaktan çizmekten anlamam ki?" Dedi titrek bir sesle...

"Ben anlamam"dedi yalak müdür
"Şirkette herkes her işi bilecek!"

Arkadaş çaresiz boynu eğip malzemeleri sırtladı benimle birlikte
Alsancak'tan çıktık, Konağa geldik

Tam Saat Kulesi'nin önünde;
"Bana bak!" Dedim hakem abiye
"Benzin koymadan araba bile gitmez ama bu herifler bizi suyla çalıştırıyor. Bu şirket bizim falan değil abicim. Ben gidiyorum. Yeter artık! Yerim bana faydası olmayan şirketi! " diye bağırdım
Elimde ne kadar takım taklavat varsa yere bıraktım

Tam da Saat Kulesi'nin altındayız iyi mi?

Bizim abi hakem olduğu halde sigara içerdi..
Yaktı bir sigara..
Boş boş güvercinlere bakmaya başladı
Ben bana katılıp işi bırakacak mı diye bekliyorum...

Üç dört fırt çekti sigaradan, cüzdanını çıkardı
Bana bir bebek resmi gösterdi
"Bu benim ufaklık" dedi buğulu bakarak
"İşi bırakırsam o aç kalır" dedi

Sonra döndü, malzemeleri sırtladı, otobüslere doğru sallana sallana yürümeye başladı
Suratından düşen bin parçaydı
O gün O'nu son kez gördüm

Hayatımda belki de ilk kez çaresizliği görmüştüm işçi hakem Kemal ağabeyin gözlerinde

Duydum ki vefat etmiş
Ufaklık da muhtemelen bugün kırk yaşlarına gelmiştir
Tanısaydım keşke.. Babasını anlataydım O'na

Patron mu?
Eee... Düşmez kalkmaz bir Allah!
Bakılıyormuş
Altı üstü alınıyormuş

Eh.. Bu şirket hepimizindi..
Bu dünya da hepimizin
Sürünmek yasak değil