Ne üzücü
Hepimizi derinden etkileyen, hepimizin açıktan lanetlediği bir olayda dahi ortak bir dil bulamadık.
Herkes Özgecan’ın katlini kendi meşrebince sorguladı.
Herkes bu vahim olaydan kendine pay çıkarmaya ya da bu olayı rakiplerini alt etmek için bir vasıta olarak kullanmaya çalıştı.
Kimi Alevi- Sünni meselesine indirgedi
Kimi işsizliğe, kimi eğitime, kimi etek boyuna.
Herkes karşı tarafa biçtiği etikete göre bu cinayeti yorumlamaya çalıştı.
Herkes kendi kafasında bu caniye farklı cezalar biçti.
Yetkili ağızlar ne söylerse söylesin kimse kimseyi dinlemedi.
Benzer istemler dile getirilse bile karşı tarafın da bu katliam karşısında aynı duygulara sahip olabileceğini düşünmedi.
Her ne kadar bu korkunç olay insana isyan ve intikam hisleri dışında fazla bir seçenek bırakmasa da; Hepimiz çok daha özenli bir şekilde davranmamız gerekirken sürü psikolojisinin heyecanına kapıldık.
Kimi hadım etti, kimi idam.
Üçüncü bir şık bile olabileceği düşünülmedi.
Herkes hukukun önüne geçti.
Yeni yeni yasalar yaptı.
Kimse düşündüğümüz, istediğimiz her uygulama şiddeti daha da azdırır, şiddeti içselleştirir, içimizdeki kötülükleri de ortalığa saçar diye düşünmedi.
Oysa ortada korkunç bir olay vardı.
11. Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün mesajında “Milletimizin ortak vicdanı ve hissiyatının bundan sonra böyle acıların yaşanmasına fırsat vermeyeceğini ümit ediyorum” sözlerine inat.
Vekillerimiz Ankara’da Yüce Meclis’te birbirlerine girdi.
Hastanelik oluncaya dek kırdılar birbirlerini.
Oysa bu hunharlık karşısında dayanışma ve çözüm arayan bir söylem gerekirdi.
Özgecan’ın babası güzel bir ders verdi tüm topluma.
“Bu memlekette artık ikilik olmasın. Bu vahim olayı yapan insanlara da zulmedilmesin, adaletin karşısına çıkıp cezalarını çeksinler. Allah onların analarına, babalarına da yardımcı olsun… Artık kimse nefsinin hesabını yapmasın, kimse kimseye bir söz söylemesin. Kim ne söyleyecekse kendi nefsi için söylesin. Hiç kimse kimsede suçu aramasın. Herkes kendinde ne arayacaksa arasın.”
Lütfen kulak verelim.
YORUMLAR