Korkuyorum... Hemde çok. Çünkü çok küçüğüm. Çevremde olup bitenleri bir kalıba sokamadığım, ayrıca babamın gergin duruşu, her zamankinden daha sert oluşu doğal olarak beni ürkütüyor. Ha evde birde "Ayşe" adı geçiyor. Kim bu Ayşe diyorum...
Yıl 1974. Aylardan Temmuz. Babam üç ortaklı bir şirketin sahiplerinden biri o zamanlar. Sıcak bir Temmuz ayı ve denize gitmenin çok kıymetli olduğu yıllar. Belki de benim için öyleydi o zamanlar. Babam akşam sofrada muzır bir gülüşle "Hazırlan bakalım, yarın seni denize götüreceğim İsmet Amcanla" diyor.İsmet Amca da babamın iş ortağı.
Yaşasın diyorum içimden. İçim kıpır kıpır. Annem eşyalarımı hazırlıyor. Gece herkes yatağına çekiliyor. Bende uykunun esamesi yok. Öfff hadi saatler çabuk geçin!
...
Uyumuşum. Ev telefonu ürküten bir sesle çalıyor. Yoksa sabah oldu, biz geç mi kaldık. Yoo ama pencereden daha gün ışığı sızmıyor. Babam telefonda endişeli bir sesle konuşuyor, yüzü gerginleşiyor.
-Kızım denize gidemiyoruz, diyor.
Beni o zaman nedeni, nasılı çok fazla ilgilendirmiyor ama saatler sonra tam çözemesemde birşeylerin ters gittiğini hissediyor ve huzursuzlanıyorum.
Kıbrıs... Yavru Vatan zor zamanlar yaşıyor bir süredir o dönem. Kıbrıs denilince bizim evde yavru vatan ismi daha çok kullanılıyor. Her ne kadar günümüzde "Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti" olarak adlandırılsada bizler için hep yavru vatan. Bir annenin evladına duyduğu şevkat ile benzer duygular hissettiklerimiz...
...
O gün, 20 Temmuz 1974 sabahı, denize gitme hayali suya düşen ben belki de hayatımın ilk vatan sevgisinin, vatandaş olmanın sorumluluğunun temellerini atmıştım. Türk Ordusu Kıbrıs'a "Barış Harekatı" yapmıştı.
Cumhuriyet Bayramı yaklaşırken düşündüm ki bir asır öncesi neler yaşamış bu memleket. Ne acılar çekmiş. Ne zorluklara göğüs germiş. Önce vatan demiş. Önce vatan!
Biraz üzgünüm, biraz kırgın, biraz da suçlu...
Nereye doğru gidiyoruz nereye!
Belgin Koçer
YORUMLAR