Bugünkü yazım da insanın ve Hayat’ın Felsefik yönünü ele alacağım. Hayatın anlamı nedir ? diye geçmişte ve bugünkü çağımızda da Akademisyenlerimiz tarafından hep araştırılıp sorgulanmıştır: İnsanın en önemli özelliği kendince düşünmeye yetenekli olmasıdır. Kendi kendini düşünebilir, kendi için meraklanır, kendi yaşamının anlamını sorar. Ayrıca, öleceğinin açıkça bilincinde olan tek canlıdır. Öyleyse insanın anlamı, yaşamının anlamı nedir? Felsefik Yönden bakarsak olaya Platon'dan beri büyük filozofların en iyileri bu bilmeceyi çözmeye çabalamışlardır. Çözüm önerilerinin ilki; insanın hiç bitmeyen tükenmeyen gereksinimlerinin, onun daha büyük bir şeyle yani toplumla özdeşleşmesi yoluyla giderileceği görüşüdür. “Ben acı çekeyim ama başarısız olmayayım, Ölmemin hiçbir önemi yok.” derler. Çünkü insanlık ve evren devam edecektir. Bugün ileri sürülen yaygın olan ikinci çözüm önerilerinden birisi de, insanın hiçbir anlamı olmadığını ileri sürer. Doğanın bir hatasıdır insan, soysuz bir yaratıktır. Bilmece çözülemez. Sonsuza dek kendimiz için trajik bir soru olarak kalacağız. Üçüncü çözüm de dünyada böyle tam bir anlamsızlığa inanmayan düşünürler da vardır. Onlara göre insan bilmecesinin bir çözümü olmalıdır. Peki, bu çözüm nasıl olabilir? Ancak insanın bir biçimde sonsuza ulaşabilmesiyle. Gerçek yaşamda bunu insan yapamaz. Demek ki, insan sorununun bir çözümü varsa insanın öte yanda, doğanın dışında, dünyanın dışında bir anlamı olsa gerek. Peki, nasıl? Platon'dan beri birçok filozofa göre, ruhun ölümsüzlüğü kanıtlanabilir. Ama ölümsüzlük de bu soruyu yanıtlamaz. Sokrates'in de ifade ettiği gibi sorgulanmayan hayat yaşamaya değmez. İnsan, merakını giderme, evreni ve yaşamın anlamını sorgulamaya ihtiyaç duyar. Aristoteles’te bunu şöyle ifade eder: “"Bütün insanlar doğaları gereği bilmek ister". Felsefi sorgulama sayesinde insan bir şeylerin farkında olabilir ve böylece insan yaşamını anlamlandırır.
MUTLU HAFTASONLARI
ERDAL ATAKLI
(HALEFOĞLU)
YORUMLAR