Memleket kan içinde kalıyor kimseler görmüyor.
Herkes kendi derdine yanıyor.
Eskiden komşun açken sen tok yatamazdın.
Ama şimdi.
Şimdi komşunun aç haline bile yüz çevirip görmezden geliyoruz.
Başkalarının mutsuzluklarıyla mutlu oluyoruz.
Sadakatımızı,sevdamızı,vefa duygumuzu ve tabiki vicdanlarımızı yavaş yavaş kaybediyoruz.
Biri ,aç olan için konuşmaya başladığında onu susturmaya çalışıyoruz.
Kimse açın, yoksulun halini bilmesin istiyoruz.
Çünkü yanlış düşünüyoruz.
Hali bilinirse bizim ekmeğimiz azalır yoksul olan göz önünde tutulursa bizim lokmamız bölünür diye endişeleniyoruz.
Niye bu kadar korkuyoruz.
Ekmeğimizin yarısını bölmek bize neyi kaybettirir.
Bunu bilmiyorum ama ekmeğimizi bölmemek komşunun aç olduğunu bile bile rahat uyumak bize insanlığımızı kaybettirir.
Sen günde kaç dilenci ile karşılaşıyosun?
Kaç tane mendil satan çocuğa denk geliyosun.
Suriyeli veya değil niye her gördüğünde tersleyip yok sayıp hatta aşağılar gibi bakıyosun.
Biz bunu niye yapıyoruz.
Bir mendil uzatan o yüzlere ufakta olsa tebessüm etsek çokmu şey kaybederiz.
İnsanları sevmek ,paylaşmak,yardım eli uzatmak çok önemli.
Sen, yanından umursamadan geçtiğin her mendilci çocuk için bir umutsun.
Ve onlar hiç bıkmadan hergün umuda el uzatıyolar.
Sende tut bir elden.
İş işten geçmeden.
Sen gitsende izin kalsın.
Bir çocuğun sevincinde ya da yardım ettiğin bir annenin avuç içinde.
YORUMLAR