Bu sabah gözümü açtığımda anladım kimsenin yüreğinde doğuştan kin olmuyor.
Annesinin gözünden bile sakındığı küçük oğlu barış diye bağırırken katlediliyor.
Hain olarak suçlanan inasanlar bütünlük,mutluluk istedikleri için yok oluyor.
Eliniz hiç mi titremiyor ,yüreğiniz biraz bile mi yanmıyor.
Nereye kadar bu hayasızca bekleyişiniz.
Öyle yurt dışına kaçmaklada olmuyor.
Hiç birşey çözülmüyor aksine hergün hayattan bir umut daha kopuyor.
Çok istemek yetmiyor, sen ne yaparsan yap birileri düşman olmaktan vazgeçmiyor.
O koltuklarda ahkam kesip herşeye ağlayan vicdanlı birisi niye bunca vahşete dur demiyor.
Neden 9 yaşında bir çocuk babası ile iyi bir yaşam isterken vuruluyor.
17 yaşında bir kızın son gülüşü iki mermi izinde solup gidiyor.
Bir baba yaralı eşine sarılıp 2 metre uzakta ölen kızına caresizce bakarken yüreklerde neden hala nefret dolaşıyor.
Bazıları neden ölüme bu kadar seviniyor.
En önemlisi bütün halkların kardeşliği için çabalayan insanlar neden silinmeye çalışılıyor.
Kıyılan o kadar canı şehit saymakla hiç bişey çözülmüyor.
Ölen yavrularının yeri göz boyayıp iki harçlık vererek doldurulmuyor.
Bu kıyamet sadece onlar için değil hepimiz için kopuyor.
Diğer yanda herkes birbirini suçluyor.
Bu vahşetin sebebini kendileri gibi herkeste çok iyi biliyor.
Devran döndükten sonra altında kalıp vah dememek için daha ne bekleniyor.
Artık kimse kör değil.
İnsani duygularıyla hareket eden bukadar masuma cani duygularla karşılık vermek hangi mertebeye sığıyor.
Ağlamak inan bize yakışmıyor.
Daha nekadar sürer bilmem ama gelecek bazıları için hiç parlak gözükmüyor.
YORUMLAR