Nefesim Çığır Açtı

Yine bu aralar kendimle konuşmaya başladım. Ruhum vücuduma eziyet ediyordu. Senede birkaç defa hep aynı sancılar kalbime işlerdi.
Neden ilerisini hiç kafama koymamıştım?
Bu baş ağrısı hep beynime sıçramak zorunda mıydı?
Kendime tekrar tekrar aynada baktım.
Seviyordum acıyı ...'Kanatır ama özletir.' dedim kendi benliğime.Her daim unutmaya hazır o haykırışları yine hatırladım.
Uyandım ! Odamdaki perdenin rengi mordu ve her şey yerli yerinde olması gerektiği gibi duruyordu.
Peki ben neredeydim?
Ruhum bazı zamanlar sanki beni hiç sevmiyordu. Yine çok özledim! Organlarım perişandı...'Özledim' diye mesaj bekleyen onca insan var ki bu yaşamda. İnsan geride bıraktıklarına, o bazı zamanlar içlenirdi.
Yolda yürüdüğüm zamanı bilirim. Çok alakasız birinden rüzgarın getirdiği o parfüm kokusunu yine içime çektim. Özlemiştim...
Bu kadar günaha onunla girmiştim. Yutkundum ! Çünkü gururum, huzurum yüklendi sırtıma.
Ağırlık her yıl artıyordu. Tükenmek üzereyim... Nereye kadar bu şekilde koşabilirsin.
'Sus yüreğim, sus' sensin, güçlüsün!
Oydu tek başına yolu bitirmek isteyen.
Yokluğundan utanan insanlar yok bu şehirde. Arkan sadece hayal kırıklığı. Dönme yüreğini arkana, bırak artık !
Kavrulmuş cam parçacıkları seni yeterince yaraladı. Bahaneler sadece kaybedenler içindir. Ben kazanmıştım oysa... Artık geriye 'eyvallah' yoktu. Çünkü benim nefesim sevgiydi bu hayatta. Benim özlemim, sadece yanımda yürüyenlere artık. Ertelemek sadece benim hayatımın mayasını kaçırır. Ben her saniyemi aşkla yaşıyorum. Öfkem kontrol altında ve sırtımdaki bütün ağırlığı denize atmak istiyorum. Ve öylede yaptım. Şimdi kuş gibi yükseklerdeyim, uçuyorum ve hafifledim. Kendimi nasılda seviyorum. Cevabı bulmuştum...Kendine değer veren her birey, taşıdığı sevgiyi başka yüreklerin içinde de bulurdu. Bizi bekleyen çok güzel insanlar varmış...
Haydi, güzel günlere koşalım.
Not: Hepimizin içinde sonsuz bir iyilik var ve hepimiz onu hakediyoruz... Hayatına sevgiyle kanat çırp...