İnternette çok dolaşan bir hikaye vardır. Zaman zaman rastlarım ben bu müthiş hikayeye.. Doğruluğu konusunda çok emin değilim, iyi bir araştırma yapmak gerekir. Ama önemli olan, hikayenin vermek istediği ve beni etkileyen kısmı…
Hikaye, Mimar Sinan'ın günümüze ulaşmış bir mektubuyla ilgili. Yıllar sonra, Şehzadebaşı Cami bahçesini çevreleyen kemerin restorasyonu sırasında; taşların arasına saklanmış, cam şişe içinde bulunan ve Mimar Sinan'dan günümüze yazılmış bir mektup.
Mektupta; caminin zaman içinde çürüyen taşları için nasıl bir restorasyon çalışması yapılması gerektiği, gerekli taşların nereden getirebileceği anlatılıyor. Kısaca şöyle diyor:
"Bu kemeri oluşturan taşların ömrü yaklaşık 400 senedir. Bu müddet zarfında bu taşlar çürümüş olacağından, siz bu kemeri yenilemek isteyeceksiniz. Büyük bir ihtimalle yapı teknikleri de değişeceğinden, bu kemeri nasıl yeniden inşa edeceğinizi bilemeyeceksiniz. İşte bu mektubu ben size, bu kemeri nasıl inşa edeceğinizi anlatmak için yazıyorum."
Evet, hikayeyi okuduğumda aklıma günümüzde yapılan işler, eğitimde her gün değişen kararlar, yapboza dönmüş bir sınav sistemi, onlarca hatalı karar geldi.
Dünden bugüne sürekli eğitim sistemiyle oynanması, köklü değişikliklere gidilmesi; sadece öğrenciler ve öğretmenleri değil, toplumun tümünü sarsacak kararlar alınması akıl alır şeyler değil. Hele ki bu kararlar ve değişikliklerin sonuçları kısa vadeli değil, uzun yıllar boyunca toplumun her alanında hissedilecekse…
Geleceği görmek, görebilmek; yapılan işin sorumluluğunu almak, kısa vadeli çözümler peşinde koşmak yerine kalıcı eserler bırakmak bu kadar zor mu? Dört-beş yüz sene önce yaşamış, o zamanın şartlarında bile günümüze kalacak eserler yapmış, bu sorumluluğu üstlenmiş Mimar Sinanlar günümüzde kalmadı mı?
Olduğunu ben biliyorum, bizim özümüzde bu var. Tek ihtiyacımız, içimizde uyuyan cevheri bulmak ve uyandırmak.
Günümüz yetkililerine, karar alıcılara, eser bırakmak isteyenlere ilham olması dileğiyle...
YORUMLAR