Ülkemizde eleştiri, fikir alışverişi, bağırmadan konuşma, hoşgörü ve tartışma kültürü oturmuş değil. Dost acı söyler diye bir deyişimiz var. Hayır, katılmıyorum; dost acı söylemez, acıyı bile tatlı söyler.
Biz doğru dürüst tartışamayan, fikrimizi kavga etmeden sunamayan insanlarız.
Bugün dil, din, ırk, mezhep, inanç, inançsızlık, boy, kilo, renk, cinsiyet, cinsel tercih fark etmez; hemen her konuda, dost doğru oturup konuşmak, fikir alış verişi yapmak mümkün değil. Her eleştiri, her düşünce farklılığı korkunç tartışmalara yol açıyor.
Fikirler yerine kişilerin çarpıştığı, holigan tarzı anlaşma ve tartışmalara; meclis genel kurullarında yumruklaşmalara sahne olan yasama çalışmalarına(!), eşlerini öldüresiye seven kocalara, çocuklarıyla tartışmayı dayağa çeviren ebeveynlere, maçlarda birbirleriyle savaşan taraftarlara tanık oluyoruz.
Bırakın halkı, televizyondaki açık oturum tarzı programlara bir göz atın. İnsanlar bağırmadan konuşamıyor. Buralara çıkan insanların; konusunda uzman, eğitimli kişiler olduğunu düşünürsek tam bir felaket. İyi örnek olması gerekenler bile bu işi beceremiyorsa geri kalanlardan ne bekleyebiliriz?
Tartışmak zor iş; ayrı bir yetenek, ayrı bir kültür. Her şeyden önce bir bilgi birikimi gerekir. Daha sonra hoşgörü gerekir, bir de dinlemeyi bilmek gerekir. Takım tutar gibi tartışmak; araştırmaya, bilgiye dayanmayan kahvehane kültürüyle her konu hakkında bir görüşün olması tartışmayı yapmaya ve sürdürmeye yeterli değil maalesef.
Charles M. Schulz: "Üç şeyi asla insanlarla tartışmamayı öğrendim: Dini, siyaseti ve işimi. " demiş. Bizde bunlara ek olarak; başta da belirttiğim dil, ırk, cinsiyet, futbol, eğitim derken uzayıp giden bir liste yapmak mümkün. Peki neyi tartışabiliyoruz, adabına uygun olarak, hiçbir şeyi.
Diğer beceremediğimiz, sınıfta kaldığımız konular gibi bu konuda da öğrenmemiz gereken o kadar çok şey var ki... Farklı fikirlerin kavga etmeden karşılıklı olarak tartışılıp, ortak paydalarda buluşulabildiği güzel günlere...
YORUMLAR