Yeni bir yaşa girdim bir ay önce. O zaman yazamamıştım. Şimdi tam sırası dedim ve yazmaya soyundum. Yazmadan duramam ben, sürekli bir şeyler karalarım. Karaladıklarımı da çoğu zaman çöpe atarım ayrı. Neyse ben kaldığım yerden devam edeyim.
Hayat hep bir yerlere koşturuyor insanı. Ama ben artık enerjimi harcamak istemediğim şeyleri belirliyorum hayatımda.
Mesela kendimi anlatma çabalarını bir kenera koydum artık. Gördüm ki gereksiz bir çaba bu. Sizi anlamak isteyen zaten siz anlatmadan anlamaya gayret gösteriyor. Önemsemeyenler ise... Boş veriyorum, ben de onları itiyorum elimin tersiyle. Geriye kalanlar yargılamak ve eleştirmek için halihazırda bekliyorlar. Anlamaya çalışmıyorlar, nadiren samimi olarak anlamaya çalışan çıkarsa üşenmiyorum anlatmaya çabalıyorum.
Hayat zor, bu zorlu yolculukta eğitim aşkıyla soran ve gerçekten öğrenmek isteyene sonsuz bir enerjiyle anlatıyorum. Ama bir de öğrenmek istemeyen, hep ben bilirim şeklinde gezinenleri ben de mutlu mesut kendileriyle baş başa bırakıyorum. Onlara hiç enerjim yok. Yaşlanıyor muyum ne?
Sağlıklı olmanın en büyük mutluluk olduğunu çoktan kavradım. Uğruna sağlığımdan olacağım şeyleri çok iyi seçiyor ve tek bir zerremi bile heba etmek istemiyorum. Başarabiliyor muyum? O ayrı konu...
Stres yapacaksam değecek konular olsun bari diyerek özenle seçmeye çalışıyorum. Sevdiğim insanlara yüreğimde yer veriyorum. Sevmediklerimi ve beni sevmeyenleri... Zaten hakettikleri yerdeler deyip umursamıyorum.
Bu yaştan sonra her günüm değerli; dolu dolu yaşamak, kıymet bilmek ve kıymet vermek istiyorum.
Ancak hayat bu. Kaçılmıyor. Kaçtığım kadar yakalanıyor, hayata yeniden ve yeniden ve yeniden başlıyorum.
YORUMLAR