GEÇMİŞ VE GELECEĞİN ANAHTARIDIR ANDIMIZ...

Babamın memuriyeti nedeniyle yurdumuzu karış karış dolaştık. Çocukluğum Kayseri'de; kışı karın kızağıyla, kalbimizi ısıtan kömür sobasının etrafında; ilkbaharı beslenme çantasını açtığımız pötikareli örtüleri serdiğimiz kırlarda; yazı gönlümüze kurduğumuz merdivenin ucundaki kiraz ağaçlarının tepesinde; sonbaharı geleceği dokunduğumuz kilim tezgahlarında geçti.

Memleket kokusu ile büyüdük biz, vatan sevdası, Ata sevdalısı. Sıra arkadaşım Malatyalıydı Nazire, Türkmen mühaciriydi, "Malatya Malatya bulunmaz eşin, gönülleri coşturur oyna güneşin.." o söyler biz o diyarlara giderdik; Efkan Erzurumlu, "..Palan Dağı dumandır, Erzurum dolu handır, gitti yarim gelmedi, yaş gözüme dolandır" derdi yanık sesiyle, o söyler, biz Erzurumun dumanlı dağını, bir de dadaşının sevdasını duyardık. "Gesi bağlarında dolanıyorum..." türküsünü Laz uşağı Ece Karadenizli gırtlağı ile döktürürdü. Onun ela gözlerine, memleketinin yeşilinin gölgesi düşerdi ara ara. Çay toplardık saçlarında.

Biz memketin dörtbir yanından gelmiş Türkmeni, Lazı, Hemşini, Çerkezi, Kürdü, Dadaşı idik. Bayrağımızın altında gururla çıkardı gür ve kimilerinin yanık sesi. Okulumuzun bahçesi, yurdumuzun bahçesiydi. Her sabah güne bir yeminle başlardık, doğruluk, çalışkanlık, büyüklerimize saygı, küçüklerimize sevgi, dayanışma sözü verirdik, vatanını bayrağını, milletini, devletini koruma, bu vatanın evladı olarak üzerimize düşeni yapma sözüydü bu; Atamızın bizi ileriye, geleceğe, yükselmeye taşıyan ilkelerini anlama sözüydü. O çocuk yüreğimizle verdik bu sözü. Türküm! deyince hepimiz başımız dikleşir, göğsümüz kabarırdı. İlkesini, ülküsünü, hedefini bilmek ne demek küçük yaşta işitir ve içimizde duyumsardık.

Türk demek, Türkiye vatan toprağında yaşayan halklar demek, biz o halklardık. Biz Çanakkale'de gövdesini, yanındaki silah arkadaşı ile siper eden, cephede savaşan dedelerin torunlarıydık.

Biz birimize bakınca bir olandık. Öğretmenimiz birimizin öğrenmede geri kalmasına izin vermezdi. Kalemi olan olmayana, silgisi olan olmayana beslenmesi olan olmayana verirdi. Biz o halklardık, aynı sınıfta aynı sıralarda oturan aynı kara önlüğü giyen, aynı öğrenci andını içen.

Bir olmanın anahtarı andımız, 1933 yılından bu yana ilköğretim okullarında okutulan, 2013 yılına kadar 80 yıllık bir gelenek iken, hükümetin kararı ile "çözüm ve barış süreci" kapsamında okutulması kaldırıldı. Türk Eğitim_Sen ile yargıya taşınan bu karar, 2018'de Danıştay kararı ile iptal edildi. Ancak karar iptaline rağmen yaklaşık 3 yıldır bir gerekçe gösterilmeden andımız okullarımızda okutulmadı. Mart 2021'de geçtiğimiz günlerde, Danıştay iptal kararı MEB'in temyizi ile kaldırıldı.

Bir ulusu ulus yapan ortak değerlerden biridir gelenekler. Andımız bizim geçmişimiz, geleneğimiz iken, gel de benim eğitim felsefeme anlat, benim çocuk kalbime anlat, gel de her sabah dili ile kalbi arasındaki bağa yerleşmiş çocuklarımıza anlat bunu.

MEB kendi hazırladığı öğrenci andı metninin okunmasının kaldırılmasına karar verdi ise, bu ülkenin üç kuşak nesline, andımızın 8 yıldır okunmuyor olmasının; özüne bağlılığı olan örselenen çocuklarımıza gerekçelerini anlatmakla da yükümlüler. Pedagojik olarak andımızdaki kelamların çocuk gelişimi açısından nasıl bir olumsuz etkiye sahip olduğu bilimsel olarak açıklanmalı. Kelimelerin ayrımlaştırıcı, ötekileştirici değil birleştirici gücünü ortaya koyan Atamızı burada bir kere daha saygı ve özlemle anıyorum.

Ve her sabah bir okul bahçesinin yanından geçerken, içimde yankılanan andımızı hadi hep birlikte...

Türküm, doğruyum, çalışkanım,

İlkem: küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir.

Ülküm: yükselmek, ileri gitmektir.

Ey Büyük Atatürk!

Açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime ant içerim.

Varlığım Türk varlığına armağan olsun.

Uzm.Psk.Gülnur İpin Harbek
@uzm.psk.gulnuripinharbek
[email protected]