Ben çocukken dedemlerin evinde bir tahta dırbızanımız vardı bir apdaslık birde köpeğimiz arap ha birde bayramlarda aynı hizada saygıyla diz çöküp oturan büyüklerim vardı benim bakmayın siz onları en sona bıraktığıma içimde bir sızıdır bu ben en çok o saygıyla oturan büyüklerimi özledim, ne önünde diz çökerek oturulacak dedem kaldı nede o dededen kalanlara saygı gösterecek çocuklar.
Dağların ardındaki köylerden gelen insanlar vardı acı ağrı sızı içinde ya kırık ya çıkıktı dertleri derman bulur giderlerdi babannemin gariban kapısından dua ede ede onların getirdiği erzaklardan bir sonraki gelenlere nasip olurdu yemek para demezdi çünkü babannem kimseye.
Adını taşıdığım dedeme bize asaletini bıraktığı için sonsuz duacıyım ben, aksi huysuz gibi dursada sevilen adamdı dedem kimseye saygıda kusur etmez kime ne kadar çok kızsada babannem olurdu derdi. Allah Rahmet Eylesin mekanları cennet olsun.
Köydeki evimizin duvarlarına bakınca utanıyorum meğerse ben ne büyümüşüm ne büyümüşümki küçücük kalmış o duvarlar, eski fırını görünce babannem aklıma gelir sabahın 6 sında 9, 10 teyzemizin bir araya gelip herkesin hamurunu ortaya döktüğü herkesede nasip olan o bereketli ekmekler çörekler gelir aklıma hey gidi günler hey ne güzel insanlar vardı eskiden işte ben en çok ondan özledim çocukluğumu.
YORUMLAR