Yaz bütün cafcafıyla geldi iyiden iyiye. Cafcaflı diyorum, çünkü ağustos böcekleri çoktan aldı sazı eline. Bırakacak gibi de gözükmüyorlar epeyce. Ahh Ege… Ne cıvıl cıvılsın diyeceğim bir kez daha. Diyeceğim, çünkü Anadolu’nun ortalarına gittikçe doğanın korosu yerini bozkırın sükunetine bırakacak. Bozkır dillenecek sessizlikte. Yanık yanık kokacak türküler. Neşet Ertaş’ın, Muharrem Ertaş’ın bağlamasında hasret tütecek sapsarı renkli. Kendine has hüznüyle sarmalayacak insanı bozkırın güzelliği. Ege neşeli, konuşkan komşu kızı sanki. İç Anadolu da görmüş geçirmiş, boşanmış, biraz da yorgun bir tanıdık bana göre.
Ruh halleri de böyle insan denen varlığın bu iki bölge gibi. Kah cıvıl cıvıl, yerinde duramaz, şamatacı, maceraperest. Kah durgun, kah dingin, huzurlu bir hüzne bulanmış, dinlenmede.. Nasıl her an eğlenceden eğlenceye koşmak yorarsa; sürekli durgunluk hali de bir sıkıntı belirtisi. Şimdilerde ne kadar meditasyonun erdemlerinden bahsetseler de dakikalarca bir şeye takılma hali bana göre değil. Anda olabilmenin, anı yaşayabilmenin bir yolu olabilir belki. Oturup dakikalar ve saatlerce zihni şu anda tutmaya çalışmak. Bunun için kişinin kendini zorlaması biraz yapay geliyor bana. Onun yerine insanın geçmiş, gelecek kaygılarına kapıldığı zaman o cendereden şu anki yapılan işe odaklanmasını sağlamak daha mantıklı.
Ruh halleri dedim ya… İşte bu tüm duygu değişikliklerimizin asıl nedenleri de olumsuz düşünceler. Uzman olmamakla birlikte şimdiye kadar okuduklarım, duyduklarım bunu göstermede. Düşüncelerimize çeki düzen vermeli evlerimizde olduğu gibi. Tertipli birer evsahibi misali. Gereksizler dışarı sadece, gerekliler içeri. İşte o zaman duygularımızın seyri dengede olabilir sanırım. Kah Ege’nin dağlarında açan bir çiçek, kah İç Anadolu semalarında uçan turnalar gibi…
YORUMLAR