İzmir deyince ne çok şey gelir akıllarımıza.
İmbatından kumrusuna kadar sayabiliriz bir solukta.
Salt ismini tekrarlamak bile yeter aslında içinde yatan güzellikleri duyumsayabilmek için.
İzmir… Ne müzikal bir sözcük öyle değil mi?
Güzellik dedik ya; işte bunlardan biri de yine tükenmeye yüz tutmuş değerlerden olan hoş bir çiçek.
Selluka…
Eflatun, beyaz çiçekler açan kıvrım kıvrım bir şekle sahip sarmaşık görünümlü doğa harikalarından, boyu altı yedi metreye kadar uzayabiliyor.
İzmir'e özgü bir çiçek bu selluka.
Yalnız bahçeli evlerin giderik azalmasıyla yok olma tehtidi altında.
Sarıp sarmalayan, mis kokusuyla yüreklerimize yeni bir ışık olabilir eski zamanlardan.
Bahçelerimiz azaldıysa da balkonlar konuklayabilir onları.
Güneşe yüz sürmeleri kafi.
Çocukluğumda “selluka saçlı kızım” diye karşılardı evlerine gittiğimizde can arkadaşımın annesi beni.
Rengarenk tokalarla süslediğim kıvırcık saçlarım sellukayı andırırdı sanırım onun gözünde.
İlk ondan öğrenmiştim bu çiçeği.
Bir de her konukluğumuzda ikram ettiği güzelim akide şekerlerini hiç unutamam.
O şekerler de sunulmuyor pek günümüzde misafirliklerde.
Oysa Osmanlı geleneğinin baş tacı ettiği ikramlardan o.
Tarçınlı, karanfilli çeşitlerine fıstık ve fındık eklendiğinde hoş bir lezzet. Özellikle bayram ve kandillerin olmazsa olmazlarından.
Sözcük anlamı köken olarak akit; anlaşmak, bağlılık, beraberlik anlamına geliyor.
Yeniçerilerin ulufe törenlerinde padişaha bağlılıklarını belirtmek amacıyla askerler tarafından sunulurmuş divan üyelerine.
Sadrazam ve diğer devlet erkanı rahat bir soluk alırmış kapukkulları tarafından ikram edilen akide şekerlerini görünce.
Oradan da yayılmış tüm anadoluya.
Ne ilginç değil mi akide şekerlerinin gelişimi.
Huzur, birlik, beraberlik anlatan simge bir nevi.
Bugünlerde ülkece ihtiyacımız olan şey.
Kültürümüzde varolan renkleri yeniden parlatmaya da.
Sizlere bir önerim var.
Çayını tatlı içenler; akide şekeriyle bir akit gerçekleştirip kesme şekeri uzaklara gönderelim mi?
YORUMLAR