Çaldık ne varsa
Zamanı, canlılığı, doğayı.
Çaldık hoyratça
Dostluğu, nezaketi, saygıyı, özeni, aşkı, adaleti.
Ve çalıyoruz bıkmadan hala
Ahlaktan, insanlıktan, haktan, hukuktan, vefadan, özgürlükten daha nicelerinden fütursuzca…
En çok da bedbahtlıktan gem vururken, gelecekten çalıyoruz uslanmadan.
Öyle ikna olmuşuz ki geçmişin esaretini yarına aktarmaya, alışılmıştan başka türkü söylenmemiş kulaklara.
Oysa insan iki türlüdür;
İçinde bulunduğu yaşama küfredenler.
İçinde bulunduğu durumu değiştirmeye gayret edenler.
‘Yeryüzü, bize atalarımızdan miras kalmadı, çocuklarımızdan ödünç aldık’ diyor yerli bir deyiş.
“Ödünç” Eski Türkçe’de ötünç sözcüğünden evrilmiş;
“1. dilek, niyaz,
2. (Oğuzca) borç” anlamını temsil eder.
Bu sözcük Eski Türkçe öt- “öteye geçmek, ses duyurmak, borçlanmak, hak geçmek” fiilinden Eski Türkçe +(In)ç ekiyle türetilmiştir.
Doğrusu bu tanıma göre ödünç için ‘Öteye geçmek’ fiilini cebime almakta sakınca görmedim.
Yeryüzü çocuklarımızdan aldığımız bir ödünç ise; yaşamımızda var oluşumuzun ötesine geçmemiz gerekiyor demektir.
Yalnızca toprağa ve mala değer koymaktan öte; aslolan kendine emek harcayan, geçmişinden bağımsız, muhtelif durumların varlığına inanarak, yaşamı anlamlı bir hale devşiren bireyleri, yaşamını ödünç aldığımız çocuklarımıza devretmemiz gerekir.
Aksi takdirde ödünç kelimesinin kökünden gelen öt- fiilinin bir diğer tanımına göre “ses duyurmak” faaliyeti eyleme geçtiğinde ancak ardından veryansın eden çocukları doğurur.
Peki ne yapabiliriz?
Çok basit…
Tüm bildiklerinizin üzerine kendi çizgilerinizle motifler eklemek, fazla bulduğunuz çizgileri ehlileştirmek, zayıf gördüklerinizi belirginleştirmek, eksik hissettiklerinizin üzerinde düşünmek, düşündüklerinizi eyleme geçirmek ve en önemlisi buna cesaret edip yaptığınız ile onur duymak, ödünç aldığınız geleceğe dört dörtlük bir iç huzur verir.
İşin en güzel yanı ise bunun için evrenin sizden toprak ve mal mülk gibi insan işi hırslardan uzak sade’ce sizin gayretinize aşık olmasıdır.
Öyle ya kader de gayrete aşıktır zaten…
YORUMLAR