SENİ BEKLİYORUZ

- Anne çok heyecanlıyım.
- Ne güzelll, sesinden belli. Seni böyle heyecanlandıran ne?
- Yeni yıl geliyor yaa...
Sen heyecanlı değil misin anne?
- Ben ........ ( bana umutla bakan gözlere  ne söyleyebilirim. Yıllar önce benim de çok heyecanlandığımı ama heyecanımı, umudumu zedeleyen etrafta çok neden olduğundan bahsedemem elbet. Yaşanılanları daha  yüzeysel anlatırım. Bilmeli toplumsal dinamiği, değişen duyguları, durumları  ama şimdi değil. 
Gözleri ışıl ışıl bana bakarken şimdi olmaz...
Benim herşeye rağmen, coşkuyu içimde  var etmek için kendimi motive etmeye çalıştığımı nasıl anlatayım.  Hele böyle bir zamanda benden tek bir cevap beklerken...)
- Ben... Ben de ... hımm biliyor musun ne oldu şu an sen öyle güzel umut verdin ki bana, senin coşkun bana da geçti. 
Artık ben de en çok da senin yaşayacağın mutlulukları görmek için heyecanlıyım...
Böyle daha doğru oldu.
Çünkü gerçekten o an farkettim ki onun sözlerini, kurduğu hayalleri dinlemek, hediyesini öğrenmek için girdiği türlü şekilleri izlemek benim güçlü ve umutlu olmamı sağlayan. Farkındayım; o güldükçe kahkaha atıyorum, o zıplayınca  havalara uçuyorum, o umutlandıkça ben ona iyilikler ile dolu anlar yaratmak,  yaşatmak için uğraşıyorum. İşte bu uğraşı beni canlı tutan, biraz yerlerde dolandıkça hızlıca ayağa kaldıran...
80'li - 90'li yıllarda yılbaşı günlerinde çocukluğumda bize alınacak oyuncağı, eşyayı, kıyafeti uzun uzun düşlerdik bir çoğumuz. Belki aylar öncesinden istediğimiz birşeydi, o gece beklenirdi  verilmesi için. Kıymeti çoktu o yüzden. 
O yıllarda yılbaşı akşamları için toplanacak komşular, akrabalar özel menüler oluştururlardı. Masalar her ailenin en favori yemekleriyle donatılırdı. TV programlarındaki danslara eşlik edip salonun ortasını dolduran ev halkı coşardı. Çocukların ısrarına dayanamayıp oynanan Tombalalar sırasında büyüklerin eğlenceli sözleri geceyi şenlendirirdi. Gazetenin verdiği üç boyutlu gözlüklerle heyecanlı bekleyiş anları, bir biriyle yarışan TV programları, bir o kanal bir bu kanal sevilen sanatçıları turlama telaşı o gecenin unutulmaz hatıralarıydı.
Daha mı az hüzün, telaş, endişe vardı o dönemlerde?
Geçmişten türlü türlü karaler canlandı gözümde.  Büyüklerimin yüzlerindeki, gözlerindeki huzuru hatırlıyorum. İçten kahkahaları vardı. Unuttum sanmıştım bazılarını, nasılda geliverdi hepsi peşi sıra zihnime.
Gülümsetti beni anıları anımsamak...
Şimdilerde de bunların çoğu yapılıyor aslında. Eski alışkanlıkları yaşatma çabası çok çoğu evde ama sanki biz biraz yorgunuz, acabalar çok zihinlerimizde. Huzuru bulmak, yaratmak için debeleniyoruz.
Geçen gün bir yazı okumuştum.  Toplum içindeki kognitif yapının, toplumda, ailede geçmişten günümüze çokça yaşanan, sıkça konuşulan, görülen olayların, davranışların zihinlere yerleşmesi ve bunların tıpkı fiziksel özellikler gibi genler ile çocuklarımıza aktarımı ile nesilden nesile taşınmasında bahsediyordu.
O yüzden ben de daha çok iyi olan taşınsın istiyorum onlar ile geleceğe.
Ne yapacağız peki?
Umut etmeyi, gözlerimizi ışıldatacak güzellikleri görmeyi, mutlu hayaller kurmayı, gülümseten hikayeler dinlemeyi bırakmayacağız.
İsterimki çocuklarımızda bugünleri düşündüklerinde; zorluklar, hüzünler arasından güzel olanı bulsunlar, olumsuzluklardan daha çok şen kahkalarımızı hatırlasınlar.
Bana huzur verdiği gibi geçmiş, onların da içini ısıtsın.
Bazen kendi yaptıklarımız, tercihlerimiz bazen de sevdiklerimizden yansıyanlar, onların yaşadıkları bizleri mutlu eder. Bu yıl da çocuklarımızın anılarında, bilişlerinde, hislerinde onları doğruya yöneltecek izler bırakmak olacak tavrım.
Yeni yıl;
Tüm umutlarım ve heyecanım ile seni bekliyor olacağım.
Hoşgeldin şimdiden...
Evlerimize gelirken benim için, hepimiz için iyilikler getirmeyi de unutma olur mu...
 
Psikolog&Aile Danışmanı Neslihan GİRGİN
[email protected]
[email protected]