Ramazan ayı, yalnızca oruç tutup aç kalmak değil sabrı, şükrü ve paylaşmayı en derinden hissetme zamanıdır. Oruç, insana açın halinden anlamayı öğretirken, infak da bu bilincin somut bir yansımasıdır. Peki, bu bilinç gerçekten yaşanıyor mu, yoksa gösterişin gölgesinde mi kayboluyor?
Her yıl Ramazan ayında kurulan iftar sofraları, büyük organizasyonlar ve görkemli yemek davetleri gündeme gelir. Lüks otellerde verilen iftar yemekleri, şatafatlı sofralar ve kamera önünde dağıtılan tabaklar… Bütün bunlar, gerçekten açın halinden anlamaya mı hizmet ediyor, yoksa sadece birer vitrin mi? İftar sofralarında çeşit çeşit yemek varken, bazıları hala bir lokmaya muhtaçsa, bu sofralar Ramazan'ın ruhuna ne kadar uygun?
Bir de işin siyasi boyutu var. Siyasetçilerin Ramazan'da gerçekleştirdiği iftar programları, ev ziyaretleri ve yardım dağıtımları… Gerçekten ihtiyaç sahiplerine dokunan samimi bir iyilik mi, yoksa seçim hesaplarının gölgesinde kalan bir PR çalışması mı? Bir siyasetçi, bir evin kapısını çaldığında orada yalnızca fotoğraf çektirip geçiyor mu, yoksa gerçekten halkın derdiyle ilgileniyor mu?
İhtiyaç sahiplerine yardım ulaştırma meselesine gelince… Ramazan, infakın en önemli aylarından biri ama yardımlar gerçekten doğru adreslere ulaşıyor mu? Sessiz sedasız, samimi ve gerçekten ihtiyaç sahiplerine ulaşan yardımlar mı daha makbul, yoksa yüksek sesle ilan edilen ve bir reklam malzemesine dönüşen bağışlar mı?
Ramazan’ın özüne dönecek olursak, bu ayın en önemli mesajı, gösterişten uzak bir maneviyat yolculuğudur. Açın halinden anlamak, sadece birkaç saat aç kalıp sonra ziyafete oturmak değil; o açlığı hissedip, ihtiyacı olanı gözetmek, israfı terk etmek ve paylaşmayı gerçekten içselleştirmektir. Eğer Ramazan, sofralarla değil, kalplerle yaşanırsa, işte o zaman amacına ulaşır.
Gerçek ihtiyaç sahiplerini gözettiğimiz, gösterişten uzak, maneviyat dolu bir Ramazan dileğiyle…
YORUMLAR