MEÇHULE GİDEN GEMİ

Annesi ile hocası arasındaki bu münasebeti onaylaması mümkün değildir ve bir gün hocasının vestiyerdeki paltosunun cebine;

— “Hocam olarak girdiğiniz bu evden babam olarak çıkamazsınız” diye not bırakır.

Tehdit etmenin en kibar hali bu olsa gerek…
Yahya Kemal’in bu nottan sonra çekindiği ve uzak kaldığı anlatılır.
Celile Hanım’ın kadın başına cesurluğuna rağmen Yahya Kemal uzaklaşmış ve münasebeti kesmiş, ama Celile Hanım’a olan duygularını içten içe bohem bir tarzda sürdürmüştür.

Celile Hanım’a bir mektup gider.
Evlenme teklifi beklerken umulmadık bir veda olur bu mektup. İstanbul’dan uzaklaşmak en çıkar yoldur. Paris’e gidip resim üzerine çalışmak ister.
Güçlü kadın Celile Hanım Paris’e giderken limandan kalkan gemiyi hüzünlü bir çift göz izlemektedir.
İşte Yahya Kemal hüzünlü yarım kalmış bir aşka veda ediyordur limanda ve hepimizin bir ölüm üzerine yazılmış olduğunu sandığımız mısraları yarım bırakılmış, cesaret bulamayınca sönmüş bir aşkın ölümü üzerine yazmıştır, sevdiği kadına uzaktan bir veda ile…

“Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.

Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta,ne mendil ne de bir kol.

Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.

Biçare gönüller!
Ne giden son gemidir bu!
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu!

Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler

Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden,
Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden.”

▪ ▪ ▪

Bundan sonra hayatına başka kadınlar da girmiş ama hiçbiriyle evlenmeyi düşünmemiştir.
Kendisini cezalandırmıştır.
Değil evlenmek, bir ev sahibi olmamıştır.
Hayatı otel odalarında, pansiyonlarda geçmiştir Yahya Kemal’in…
Belki de, gerçekten kavuşamamaktır aşk…