Ben kelimelere hükmedemem satırın sonunda sen varsan...Kuşlar gibi havalanır yüreğimin alfabesi.
Yaşamak...
Sonsuzluğu tattı avuçlarından, artık biliyorum bulutlara değemeyeceğimi.
Sevdanın ucunu bucağını göremiyorum dediğime bakma sen...
Burnumun ucunu görebilirsem vereceğim yüreğimi...
Sana olan aşkımın alfabesini kağıda dökmek geldi içimden...
Ama öylece sessizce saatlerce kalemle kağıdım bakıştı durdu.
Nasıl başlamalı nasıl anlatmalıydım sana olan aşk'ımı...
Hiçbir kelime hiçbir cümle ve harf yeterli değil sana...
Bilirsin kendim kadar yalnız...
Sen kadar kalabalıktır yüreğim, zaman geçiyor sensizliğin ayazlarında düşler kuruyorum hadsiz ağrılı ve sancılı sana dair...
Kıskanırdım seni tenini terinden, gözlerini kirpiklerinden...
Şimdi dayanmaya çalıştığım o yürek sancılarına bir daha katlanamam ölürüm anlıyor musun...
Beni bende öldür...
Öldür ki sende doğayım yeniden...
Mühürledim sensizliği kapattım tüm cümleleri.
Düş yorgunluğunu yaşıyor bedenim...
Hoşçakal..
YORUMLAR